Niepożądane i zakazane

W kontekście ostatnich wydarzeń politycznych w Polsce, warto sobie przypomnieć, że sztuka nigdy nie istniała niezależnie od władzy. Konsekwencje listopadowej premiery spektaklu Śmierć i dziewczyna (reż. E Marciniak) w Teatrze Polskim we Wrocławiu, która zakończyła się zadymą oraz interwencją Ministerstwa Kultury, to jedynie bardziej drastyczny przejaw tego, co nazywamy polityką kulturalną. W obecnych czasach jej oddziaływanie zazwyczaj jest niewidoczne, jednak ma znamienny wpływ na kształt sztuki dostępnej w muzeach, teatrach, filharmoniach, a nawet podczas festiwali. Poniższy tekst traktuje o jednym z bardziej wyrazistych przykładów funkcjonowania polityki kulturalnej w ostatnim stuleciu, którym były działania III Rzeszy w sferze muzyki na terytorium okupowanej Polski.

Cóż może być piękniejszego nad człowieka rycerskiego?

Powstanie Warszawskie to druga płyta zespołu Lao Che wydana w roku 2005 – płyta, która nie obeszła się bez kontrowersji. Pomimo tego każdy z członków zespołu został uhonorowany Srebrnym Krzyżem Zasługi za promowanie pamięci o wydarzeniach z 1944. Temat, który postanowili przestawić członkowie Lao Che jest niewątpliwie trudny, zwłaszcza, że niesie ze sobą wciąż żywy patriotyczny ból oraz niezasklepioną ranę martyrologii polskiej. Dla jednych płyta jest arcydziełem i hołdem złożonym historii, dla innych profanacją. Z reakcją tych drugich najczęściej łączy nie do końca uświadomiony, wewnętrzny bunt. Bunt, który rodzi się poprzez wyobrażenie kilku zasłyszanych słów, w dodatku bezczelnie stykających się ze sobą: Lao Che, Powstanie Warszawskie, Krzysztof Kamil Baczyński.