Zapraszamy na spotkanie z filmoznawcą!

Kto z nas nie ma swojego ulubionego soundtracku, którego słucha godzinami, często nie pamiętając nawet fabuły filmu, z którego pochodzi? Muzyka Hansa Zimmera, Johna Williamsa, Ennio Morricone, Wojciecha Kilara czy Zbigniewa Presinera nierzadko funkcjonuje w oderwaniu od filmu, tworząc osobną jakość. Świadomi słuchacze powinni jednak pamiętać o tym, że ten rodzaj muzyki nie jest autonomiczny, a cechy soundtracków wpływają (często podświadomie) na nasz odbiór obrazów filmowych. Muzyka komponowana do filmów nie tylko oddziaływuje na nasze emocje, ale także pobudza umysły. Nic więc dziwnego, że temat ten jest bardzo atrakcyjny dla wielu naukowców. Warto wspomnieć na tak ważne dla muzykologii pozycje, jak klasyczna już Estetyka muzyki filmowej Zofii Lissy czy nie tak dawno wydana praca Anny G. Piotrowskiej O muzyce i filmie: wprowadzenie do muzykologii filmowej.

Wszystkich zainteresowanych muzyką filmową, chcących poszerzyć swoje horyzonty zapraszamy na wykład pt. Funkcje muzyki filmowej na przykładzie obrazów Romana Polańskiego, który odbędzie się 21 listopada o godzinie 17.00 w Collegium Historicum w sali 2.101. Wykład wygłosi dr Piotr Pomostowski – filmoznawca z Katedry Filmu, Telewizji i Nowych Mediów UAM. Spotkanie organizuje Studenckie Koło  Naukowe Muzykologów UAM oraz Instytut Muzykologii UAM.

Odrobina kiczu nikomu nie zaszkodzi?

Trudno o definicję kiczu. Możemy badać jego cechy i skutki, możemy opisywać przeżycie kiczowe lub człowieka kiczowego, lecz trudno wydobyć z tych dość intuicyjnych spostrzeżeń naukową definicję. Istota kiczu leży w przeżyciu, nie w zapisaniu. Zacznijmy jednak od początku – od słowa.

Nie tak straszne dysonanse. Sonorystyka cz. I, czyli nadrzędna rola brzmienia

Nie tak straszne dysonanse to cykl artykułów dotyczących polskiej muzyki XX wieku, ze szczególnym naciskiem na jego II połowę. Cykl ten ma na celu pełniejsze przybliżenie i ukazanie zróżnicowania rodzimej twórczości tego okresu. W poszczególnych artykułach omówię główne nurty i techniki powstałe we współczesności oraz sylwetki najważniejszych kompozytorów tego okresu. Spróbuję także odpowiedzieć na pytania: jak słuchać muzyki XX wieku oraz czy w ogóle warto to robić? W poprzednich artykułach pisałam o neoklasycyzmie i dodekafonii, a dziś opiszę kolejny ważny w XX wieku nurt stylistyczny – sonorystykę.* W następnym artykule możecie spodziewać się kolejnej części dotyczącej sonorystyki, którą przedstawi Pan Paweł.

Od awangardy do gwiazd – Wojciech Kilar

29 grudnia 2013 roku zmarł kompozytor oraz pianista – Wojciech Kilar. Postać kojarząca się przeciętnemu Polakowi ze „studniówkowym” polonezem z filmu Pan Tadeusz. Jest niemal pewne, że większość osób nie przepada za tym rytmicznym, nieco drażniącym melodycznie utworem. Fenomen muzyki Kilara tkwi w tworzeniu muzyki w wielu gatunkach, a także elastycznego podejścia do sztuki kompozycji. Artysta był w czołówce awangardowej grupy kompozytorów polskich, pisał zarówno tonalną muzykę filmową, jak i dzieła religijne. Kilar był bez wątpienia kompozytorem wszechstronnym, który potrafił dotrzeć do szerokiej masy odbiorców.

fot. Andrzej Klukowski