Od zera do bohatera – muzyka w grach wideo cz. 1

Muzyka w grach wideo jest prawie tak stara jak same gry. Pierwsze dźwięki w grze pojawiły się wraz ze słynną grą Pong z 1972 roku. Nie była to pierwsza gra wideo na świecie, ale to wraz z nią zaczął rozwijać się rynek gier elektronicznych. Od tych pierwszych dźwięków udających odbijanie piłeczki i informujących o utracie punktu, do wielkich orkiestrowych opracowań muzycznych, rozbudowanego udźwiękowienia świata gry i dubbingowanych dialogów nie minęło nawet pół wieku. Dziś muzyka w grach elektronicznych jest równorzędną dziedziną rynku muzycznego, wyróżniająca się swoją estetyką i rządzącą się swoimi prawami.

Ile żyć ma Chopin?

Bach do odstrzału, lubieżny Beethoven lub ojciec chrzestny Czajkowski – to tylko nieliczne nazwiska wielkich i znanych kompozytorów, których muzyka w pikselu przedostała się pod graficzną siatkę gier komputerowych. To tutaj pies – dalmatyńczyk zbiera kości w tańcu śmierci, leming budowniczy tworzy wyjście z planszy by wydostać się z niej Marszem żałobnym Chopina czy dwoje ludzi obdarowuje się pocałunkami na tle wybrzmiewającej „uwertury kochanków” Czajkowskiego, wszystko w imię prób przystosowania „starej” (klasycznej) muzyki do nowych syntetycznych przestrzeni brzmieniowych.