Co złego, to nie ja(zz)

Jak napisał Harry Haskell we wstępie do antologii pism The Attentive Listener (1996)¹ – sztuka krytykowania muzyki jest niemal tak stara jak sama muzyka. Dzieje krytyki muzycznej związane są z dziejami poglądów na muzykę i z szeroko pojmowaną muzyczną estetyką. Co jednak w przypadku, w którym krytykowany zostaje gatunek, który dopiero co powstał? Kiedy pierwsze o nim opinie – przeważnie niewyrastające z solidnie uargumentowanego podłoża – na długi czas skutecznie zniekształcają jego wizerunek?

Dobre płyty za dwie dychy – Wróbelek z klarnetem

Nieraz, wędrując wśród półek z muzyką w różnych sklepach typu „Nie dla idiotów”, natrafiałem na prawdziwe perełki. Bardzo często w takich sklepach można dostać świetne wydawnictwa za bardzo niewielkie kwoty. Seria „Dobre płyty za dwie dychy” będzie składać się z recenzji tego co udało mi się wyszperać między regałami i o czym warto o tym napisać.

Dziś pokrótce opiszę wam kolejne płyty, które zostały wydane w seriach opisanych w poprzednich wpisach z serii „Dobre płyty za dwie dychy” : „The Real… oraz Giants of Jazz.

The Real Benny Goodman to monografia „Króla Swingu”, klarnecisty i lidera jednego z najsłynniejszych Big Bandów w latach 30 ubiegłego wieku.  Zestaw ten składa się z trzech płyt, na których łącznie znajdują się 64 utwory. Znajdują się tu takie hity jak Sing, Sing, Sing, Let’s Dance czy świetna aranżacja Body & Soul. Niestety cała twórczość jest nagrana jakby losowo. Wydanie niczym nie różni się od The Real Miles Davis czy Duke Ellington. Jest to trzyczęściowe rozkładane pudełko tekturowe z plastikową wkładką a płyty przypominają winyle. Jeżeli czujesz się dobrze w klimatach BigBandowego swingu to The Real Benny Goodman to zestawienie jak najbardziej dla Ciebie!