Ethno Port – festiwal ludzi

Dziewiąta edycja festiwalu Ethno Port, która odbyła się w dniach 17-19 czerwca, po raz kolejny zamieniła Poznań w wielką przystań, do której przycumowali artyści z najróżniejszych zakątków świata, aby podzielić się swoją muzyką i kulturą. Mimo kapryśnej pogody nie zabrakło ani na chwilę radości, uśmiechów oraz dobrej zabawy wśród uczestników imprezy.

Oni jeszcze nie wiedzą, że będą skakać razem z nami – Wywiad z Klezmafour!

O polskim folku, szalonych trasach koncertowych, inspiracjach i planach na przyszłość z Rafałem Grządką i Wojciechem Czaplińskim z zespołu Klezmafour rozmawia Paweł Kujawiak (Pan Paweł).

Krajka w gościach

Coraz więcej młodych ludzi zdecydowanie chętniej sięga nie po proste i łatwo dostępne rzeczy, lecz pragnie zagłębić się w głębsze rejony swojej świadomości. Przede wszystkim starają się dotrzeć do swych korzeni, połączyć się z nimi, by następnie móc przedstawić je szerszej publiczności. Właśnie tak opisałbym w skrócie ideę przyświecającą twórczości młodego zespołu Krajka.

„Zanim kitę odwalę” – kulturalnie o Nohavicy

Dzisiaj u mnie kilka słów o biografii Jaromira Nohavicy, zatytułowanej dokładnie Jaromir Nohavica. Zanim kitę odwalę… Biografia Barda¹ (Damidos, 2015). Myślałam, że przede mną zadanie niełatwe. Jestem absolutnie zafascynowana bohaterem biografii, o której dziś opowiem i dlatego obawiałam się, że będę miała problem ze spojrzeniem na tę książkę w sposób rzetelny. Okazało się, że się myliłam. Ale o tym za chwilę…

Ukraińska wioska w sercu Kanady

Kanada jako państwo od początku swojego istnienia była krajem wielokulturowym. Jeszcze jako zbiór kolonii brytyjskich i francuskich dochodziło tam do starć między Anglosasami, Frankofonami i rdzenną ludnością Ameryki Północnej. Wreszcie po wielu kompromisach, w większości poprzedzonymi ogromnym rozlewem krwi, w 1867 roku powstaje ona – Kanada.¹Głównym obszarem, z którego przybyło najwięcej imigrantów była oczywiście Europa. Oprócz Francji, Irlandii, Niemiec oraz Wielkiej Brytanii, w gronie krajów skąd wywodzi się najstarsza emigracja, znajduje się również II Rzeczpospolita, a przede wszystkim tereny dzisiejszej wschodniej Polski i zachodniej Ukrainy.²

Porozmawiajmy o dźwięku

17 września 2015 r., kilka minut po godzinie osiemnastej – Ruch Muzyczny podaje informację o „bardzo nietypowym koncercie” Marcina Maseckiego, który wykona trzy ostatnie sonaty Beethovena „interpretując je z zatyczkami w uszach i w specjalnych słuchawkach wygłuszających, przybliżając się tym samym do perspektywy niesłyszącego kompozytora”¹. Oryginalny pomysł polskiego pianisty szybko spotkał się aprobatą i dezaprobatą czytelników. Beethoven „nie pisał tych sonat dla głuchego wykonawcy” – racjonalnie tłumaczył jeden z obserwatorów, a artysta (w tym wypadku ogłuszony) nie wykonuje muzyki dla niesłyszącego audytorium. Bo przecież można zadać sobie proste pytanie: czym byłyby dźwięki zapisane na stronach partytury lub oznaczone za pomocą specjalnych przycisków w instrumencie, gdyby nie pojedynczy słuchacz, bądź obecna podczas koncertu publiczność? Czy moglibyśmy uzasadnić ich istnienie?

Kilka słów o dawnym słowiańskim weselu

W zwyczajach weselnych i muzyce narodów wschodniosłowiańskich wyraźnie zachowały się cechy matriarchatu oraz związków plemiennych. Starodawne formy zaślubin poprzez uprowadzenia panny młodej, odznaczają się w wielu rosyjskich, ukraińskich i białoruskich pieśniach (poruszana jest w nich m.in. problematyka chronienia panny młodej, zbrojne napady, podobne są do tych, które dokonywały obce ludy, czy ucieczka narzeczonej od prześladowców). Wschodniosłowiańskie pieśni weselne, a także zwyczaje nie są pozbawione elementów pradawnych, słowiańskich wierzeń. Wyraźnie to widać w motywach panteistycznych i antropomorfizmach.